MBP

Jean Daragane, pisarz samotnie mieszkający w Paryżu, otrzymuje tajemniczy telefon. Z mężczyzną kontaktuje się niejaki Ottolini, który twierdzi, że znalazł jego notes z adresami zgubiony jakiś czas wcześniej. Kiedy wreszcie się spotykają, Ottolini zachowuje się jak szantażysta, a do kawiarni przychodzi z intrygującą kobietą. To, kim jest jego towarzyszka - ofiarą czy wspólniczką - pozostaje największą zagadką.

Proza, która zadaje pytania, nie udzielając odpowiedzi; drąży wspomnienia, igrając z pamięcią. W specyficznym dla autora świecie czas i przestrzeń jakby się kurczą, a przeszłość i teraźniejszość przeplatają się wzajemnie, pozostawiając czytelnikowi do odkrycia wiele interesujących aluzji.

Ale kiedy myśli się o pisarstwie Modiano, pierwsze określenie, jakie przychodzi do głowy, brzmi «gustowne». Potem pojawiają się kolejne: niepokojące, stylowe, nostalgiczne. U Modiana, jak w dobrym kryminale, zawsze jest jakaś ukryta opowieść, jakaś mętna, wstydliwa, może zbrodnicza historia. I nigdy tej tajemnicy nie poznajemy do końca.
[Piotr Kofta, Uroda Życia]

Modiano to pisarz wirtuoz, ale jego proza jest wyciszona - nie słychać w niej krzyku, ale zaledwie szept. Jest to jednak szept przykuwający uwagę i zmuszający do skupienia.
[Newsweek Polska]

W chwili ślubu z przystojnym Simonem miała zaledwie dwadzieścia dwa lata. Podziwiała jego siłę i urok, nie mogła uwierzyć, że wybrał właśnie ją. Kiedy policja przyszła aresztować potwora, nagle zainteresował się nią cały kraj.

Te dwa wydarzenia dzieli szesnaście lat wspólnego życia, szesnaście lat, podczas których była oddaną matką i żoną, dobrą sąsiadką, przeciętną kobietą, która niczego nie podejrzewała... Czy aby na pewno?

Autor kreśli niezwykły portret kobiety dzielącej swoje życie z mordercą i seryjnym gwałciciele. Przedstawia narodziny dzieci, konflikty z sąsiadami, nieoczekiwane przeprowadzki, chwile radości, ale też codzienność pełną poniżeń i kłamstw oraz jej osobistą relację z procesu.

Akcja tej powieści rozgrywa się w Paryżu. A jednak można tu spotkać krokodyle. To powieść o mężczyznach. I kobietach. O kobietach, którymi jesteśmy, którymi chciałybyśmy być, którymi nigdy nie będziemy, którymi może się staniemy. To opowieść o kłamstwie. Ale także opowieść o miłości, przyjaźni, zdradzie, pieniądzach, marzeniach. To powieść pełna śmiechu i łez. Ta powieść to życie. Iris i Joséphine są siostrami. Obie mają po czterdzieści kilka lat, ale na tym podobieństwa się kończą. Iris jest bogata i piękna, ale od chwili, gdy wyszła za mąż odczuwa głównie pustkę, nie potrafiąc znaleźć jakiegoś wyższego celu w życiu. Marzy, by wyrwać się ze szponów nudy i stać się kimś zupełnie innym. Joséphine, historyczka specjalizująca się w dwunastym wieku, ma bardziej przyziemne problemy. Mieszka na przedmieściach z dwiema córkami i ledwo wiąże koniec z końcem. Na jednym z przyjęć Iris, by zrobić wrażenie na gościach, rzuca mimochodem informację, że pracuje właśnie nad powieścią historyczną. Złapana w sidła własnego kłamstwa, z którego nijak nie może się wyplątać, zleca swojej siostrze napisanie powieści, którą mogłaby wydać pod swoim nazwiskiem. Zatopiona po uszy w długach, Joséphine tak naprawdę nie ma wielkiego wyboru...

Eteryczna, niemalże ulotna Nora, cierpiąca na permanentne niezdecydowanie, wszystkie swoje zagmatwane sprawy ucina i rozwiązuje poprzez wyjazdy, które niczym nie różnią się od ucieczek. Nie znajdzie swego miejsca, szczęścia, do którego tak dąży, póki nie uświadomi sobie, czego tak naprawdę pragnie. Trwa zawieszona między jednym, a drugim kochankiem, żadnemu nie dając jednoznacznej i wiążącej odpowiedzi. Wymyka się, a jednocześnie niesamowicie przyciąga i nie daje im o sobie zapomnieć...Chwytająca za serce historia obsesyjnej, elektryzującej miłości, bardzo współczesna i ponadczasowa zarazem.